dinsdag 27 mei 2014

TransVaria

De wereld vloog aan mij voorbij, terwijl ik uit het vliegtuigraam naar buiten keek. We hadden de werkelijkheid van zorgen en drukte achter ons gelaten. De wolkendeken maakte plaats voor een blauwe, zonovergoten lucht. Onze vakantie begon al verrassend toen bleek dat onze dochter Marijke één van de crewleden zou zijn aan boord van de Boeing 737. Als klein meisje was het Marijke's droom ooit stewardess te worden. Zoveel jaren terug mocht ze als kind haar toekomstige collega's in het vliegtuig assisteren met het ronddelen van versnaperingen: "Dag, meneer / mevrouw, mag ik u iets aanbieden namens TransVaria?"

De droom van toen
"Nee, jullie krijgen dit rondje van mij!", gaf Marijke aan. De koffie en broodjes die we hadden genomen, hoefden we niet te betalen. De medepassagiers in de rij ernaast zag ik vragend naar ons kijken: wat voor VIP'ers krijgen zo'n behandeling? "Ach, ziet u, we zijn haar ouders". Alsof dat de halve waarheid zou zijn, meldde ik: "Ze is onze dochter". Ze keken al niet meer, terwijl ik met iets teveel volume er aan toevoegde: "Ze is stewardess, om precies te zijn - ze is purser!"

Tussen Marijke's droom van toen en haar vervulling van nu liggen inmiddels heel wat jaren. Kleine wolkjes van herinneringen schieten vluchtig langs het vliegtuigraam. In gedachten zie ik haar middelbareschooltijd voorbij flitsen. Hoe ouders in mooie auto's hun kinderen brachten tot voor het terrein van de scholengemeenschap. Och, we gaven niet zo om vorm en luxe van het statusblik. Een grotere verlegenheid kon ik Marijke niet bezorgen dan om met onze Suzuki Alto ook tot bijna op het schoolplein te rijden. Ze kon het uitroepen dat ik kleren droeg die nog uit de 'Ark van Noach' kwamen. Maar eigenlijk verliepen haar puberjaren soepel. Na haar verpleegkundige opleiding maakte Marijke de overstap naar de luchtvaart-branche en is ze al weer jaren purser. 

De vervulling van nu
Tijdens de vlucht kwam de gezagvoerder naar ons toe: "Ik hoorde dat u als ouders van Marijke aan boord bent. Graag wil ik u uitnodigen om de landing vanuit de cockpit mee te maken". Marijke knipoogde naar ons en even later bracht ze me naar de cockpit en nam ik plaats achter de piloten. De co-piloot gaf een uitleg over het instrumentarium. Vol trots vertelde ik over ons gezin en hoe we ze meenamen om iets van de wereld te zien. Hoe ze enthousiast werd en zo jong al wist dat ze stewardess wilde worden. "En nu neemt zij u mee, zodat u iets van de wereld kunt zien", antwoordde hij. Een glimlach verscheen op mijn gezicht op het moment dat hij door de microfoon zei: "Cabin crew, prepair cabin for landing!" Weet u, dat is nu wat onze Marijke doet bij TransVaria - zorgen dat we weer met beide benen op de grond komen te  staan.


2 opmerkingen: