Mo-nu-ment-je voor Ruurd

 We waren nog jongens. Ruurd ging zoals gewoonlijk voorop. "Je moet niet naar beneden kijken, maar naar boven. Dan komt het goed," riep hij. Zo klommen we langs de regenpijp tot de 3e etage. Terwijl ik het zweet van mijn handen veegde, liep hij naar de dakrand. Met knikkende knieën liep ik achter hem aan. Terwijl hij ging zitten met zijn benen over de rand, bleef ik op een afstand staan. "Je moet verder weg kjken, dan zie je het meest," zei mijn broertje.

Verzilver-de-herinnering

De koplampen van onze auto lieten hun lichtbundels vallen op de weg. Donkere wolken pakten zich dreigend samen aan de nachtelijke horizon. Mijn moeder zat op de bijrijder-praat-stoel. We brachten haar terug van een zangavond in Hilversum. “Voor zijn radio-uitzendingen bleven we speciaal thuis,” vertelde ze. “Johannes de Heer hield zelf een korte overdenking en zong dan verschillende liederen uit de bundel. En wij galmden als kinderen uit volle borst mee.” In mijn gedachten echoden de klanken na van een lied dat deze avond was gezongen: ‘Al de weg leidt mij mijn Heiland - door al ’t aardse stormgedruis'. De ruitenwissers veegden de regendruppels van de voorruit. Het kind poetste met de mouw de zoute tranen van de wang.

In 't dorp van heden ruik je ‘t verleden (2)

Enigszins gebogen liepen ze door hun kleine appelboomgaard. Ze droegen een zware rietenmand tussen hen in. De laatste appels van dit naseizoen waren binnengehaald. Hij kreunde even en zij hield haar tred in. Door zijn enigszins beslagen brilletje keek hij naar haar en zei: "Het gaat goed. Deze oude boom staat niet zo ver van de plek waar de appel is gevallen." Met zijn vrije arm veegde hij een druppel van zijn neus. Ze gingen weer verder, zoals ze hun hele leven al deden. Geen last was ze te zwaar, zolang ze het maar samen torsten. Het gewicht van het leven hield hen in evenwicht.

In 't dorp van weleer

Je ziet hem gaan en kent hem niet. Gebogen onder een te grote pet. Zwaar trappend met zijn houten klompen op een oude fiets. Zijn leren zadeldek kraakt als hij voorbij komt. Of zijn het zijn broze knieën? 

Maartensdijk

In het dorp van mijn jeugd stond de kerk nog in ’t midden en gingen we naar de School met de Bijbel. In 't dorp waar ik nu woon zijn ze er nog. De zondag viert daar hoogtij: mannen in hun beste pak en vrouwen met bedekte hoofden. Het is inmiddels zeven jaren terug dat we er zijn komen wonen. Maar we kerken buiten het dorp. Onze kinderen zijn de deur uit, dus we wachten niet meer bij de school. Daardoor groei je minder snel in de dorpsgemeenschap en blijf je deels een buitenstaander.

Coming Home

Terwijl ik ging zitten met mijn gezicht in de rijrichting, zette de trein zich in beweging. Door het gangpad naderde een jongen. Hij had zijn capuchon over het hoofd getrokken. Zijn verschijning gaf me een onbehagelijk gevoel en ik hoopte maar dat hij door zou lopen. Maar in plaats daarvan schudde hij de tas van zijn rug en liet die neerploffen op de bank tegenover me. Vervolgens ging hij er naast zitten. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat hij in mijn richting gluurde.

In Zijn handpalmen

Het was na de dienst dat een jongetje op de predikant afkwam met een bijzondere vraag: "Weet u of er iets in de hemel is dat door mensenhanden is gemaakt?" De predikant keek de jonge knaap aan. Glimlachend antwoordde hij: "Nee, in de hemel is alles puur en niet aangetast door de zonde". Een ogenblik bleef het stil alsof de jongen na moest denken. "Jawel dominee, het zijn de littekens in de handen van de Heere Jezus. Dat hebben mensenhanden gedaan".

TransVaria

De wereld vloog aan mij voorbij, terwijl ik uit het vliegtuigraam naar buiten keek. We hadden de werkelijkheid van zorgen en drukte achter ons gelaten. De wolkendeken maakte plaats voor een blauwe, zonovergoten lucht. Onze vakantie begon al verrassend toen bleek dat onze dochter Marijke één van de crewleden zou zijn aan boord van de Boeing 737. Als klein meisje was het Marijke's droom ooit stewardess te worden. Zoveel jaren terug mocht ze als kind haar toekomstige collega's in het vliegtuig assisteren met het ronddelen van versnaperingen: "Dag, meneer / mevrouw, mag ik u iets aanbieden namens TransVaria?"

Anne Frank Krant

Enkele maanden terug werden we gebeld door iemand van de Anne Frank stichting. Hij vroeg of ze het blog ‘Het verborgen kistje’ mochten gebruiken voor de Anne Frank Krant 2014. De krant is een jaarlijkse uitgave voor leerlingen van groep 7 en 8 van het basisonderwijs. Het thema voor dit jaar is ‘Vriendschap’. Een aantal gesprekken volgden en hieronder volgt de bewerking* van het blog, zoals deze opgenomen is in de Anne Frank Krant en inmiddels zijn weg heeft gevonden naar vele scholen in Nederland.

Als God een deur sluit

Het verbaasde me hoe klein en gewoon ze was. Een oude vrouw met een vlecht om haar hoofd. Een tasje in de ene hand, een Bijbel in de andere. Als tiener bezocht ik een zendingsweek waar Corrie ten Boom sprak. Ze vertelde over haar ervaringen in het concentratiekamp Ravensbrück. Het was als een vloedgolf van wreedheid en duisternis die haar dreigde te overspoelen. Maar juist daar mocht ze ervaren dat de Heere haar schuilplaats was.

In de schaduw van het kruis

Soms loopt het in het leven anders dan je verwacht. De volgelingen van de Heere Jezus hebben dit ondervonden in die dagen voor het Paasfeest. Samen met de Heiland zijn ze op weg gegaan naar Jeruzalem. Ze verwachten dat het voor hun Leidsman een triomfantelijke intocht zal worden. Ze zien niet dat, naarmate de zon steeds verder daalt, de schaduwen langer worden. 

Hoog boven de storm

Op de trillingen van de warme lucht begon de wolk rond te draaien. Als een danseres zwierde ze om een onzichtbare as. Steeds sneller, waarbij de luchtstroom aanzwol tot stormkracht. De sierlijke bewegingen van de prima ballerina vervormden zich tot een boosaardige pirouette die rond wervelde. Op het ogenblik dat het haar lukte een voet aan de grond te krijgen, begon ze een verwoestende dans. 

Machieltje

4 Juni 2023 - NU.nl: 'Op 6 en 7 juni 1943 werden bijna 1300 Joodse kinderen vanuit Kamp Vught gedeporteerd naar een vernietigingskamp van de nazi's in Polen. Toen zij daar aankwamen, werden zij direct vermoord. Niemand overleefde het. Vandaag worden die duistere dagen in de Tweede Wereld-oorlog, nu tachtig jaar geleden, herdacht.' Naar aanleiding hiervan schreef ik in 2014 het volgende blog:

Te vroeg geboren tussen 't prikkeldr**d

'n Leven-lang heeft speelgenot ontbroken

Drie concentratiekampen in hun kwaad

Hebben zijn levensdr**d te vroeg gebroken

In een wolk van stoom gehuld, staat een locomotief te wachten bij het bijna lege perron. Mannen in uniform en een aangelijnde herdershond lopen langs de veewagons. Daarin wachten bijna duizend mannen en vrouwen, oud en jong, hun bestemming af. Krakende laarzen stoppen voor de laatste open schuifdeur van een wagon. Ogen die inspecterend rondzien tussen de angstig kijkende mensen, op zoek naar een vrouw met een baby. Ze zit op de vloer met het kleine bundeltje in haar armen. Dan wordt de deur dichtgeschoven en de ijzeren grendel omgelegd. Een hoge fluittoon, als teken voor vertrek, overstemt het gegil van de reizigers die in het donker ingesloten raken. Langzaam komt de lange trein in beweging. Alleen een teddybeertje blijft achter op het perron van de Boulevard des Misères.

Oud geleerd, jong gedaan!

"Opa, hebben oma en jij geen kinderen?" Met een glimlach kijk ik mijn kleindochter aan. "Jawel, onze kinderen zijn Job, Daniël, Sharon en Marijke, jouw mama!" Nu is het haar beurt om te glimlachen. "Hè opa, dat zijn geen kinderen!" Samen met haar en mijn kleinzoon blader ik door het album met familiefoto's. "Kijk, hier waren mama en jouw papa nog klein. En dit is nou een kinderfoto van mij!" Geïnteresseerd kijken ze mee naar de verzameling portretten uit de vorige eeuw. Ze gluren naar dat kind op de zwart-wit foto, maar ze zien geen opa. Onze kleindochter wijst op de foto ernaast: "Kijk, dat ben jij opa!" "Nee hoor, dat lijkt zo, omdat hij weinig haar op zijn hoofd heeft. Maar dat is oude opa Willem, mijn vader."