donderdag 15 november 2012

Woorden vervliegen, het geschrevene blijft bestaan.

Bij het bloggen hanteer ik als motto 'Schrijven is kijken met je ogen dicht‘ (Remco Campert). Een kijkje naar binnen als middel om mijn gedachten te verwoorden naar de werkelijkheid van vandaag. Kijken in een spiegel die gevoelens laat weerspiegelen in de woorden die ik schrijf. 

maandag 12 november 2012

Daar krijg je nou de kriebels van ...


"Opa, ik ben er!" Onze oudste kleindochter kwam als eerste de achterdeur binnen en meldde haar aanwezigheid voor het geval het me was ontgaan. Ze liet een spoor achter van vochtige bladeren die los kwamen van haar laarsjes. Waar het blaadjesspoor ophield, vulde haar neergevallen sjaal de loop van de richting aan waarin ze liep. Iets verder had ze zich van haar jas ontdaan. Ze liet het vallen als het slotstuk van een late herfstsymfonie. "Ja meisje, ik hang het wel op!", gromde ik met een schuin oog op het achter haar liggende hindernissenparcours. Als volgende kwam haar jongere zusje binnenglijden met mijn vrouw in de voetsporen van haar kleindochters.