Bij het bloggen hanteer ik als motto 'Schrijven is
kijken met je ogen dicht‘ (Remco Campert). Een kijkje naar binnen
als middel om mijn gedachten te verwoorden naar de werkelijkheid van vandaag. Kijken
in een spiegel die gevoelens laat weerspiegelen in de woorden die
ik schrijf.
"Opa, ik ben er!" Onze oudste kleindochter kwam als eerste de achterdeur binnen en meldde haar aanwezigheid voor het geval het me was ontgaan. Ze liet een spoor achter van vochtige bladeren die los kwamen van haar laarsjes. Waar het blaadjesspoor ophield, vulde haar neergevallen sjaal de loop van de richting aan waarin ze liep. Iets verder had ze zich van haar jas ontdaan. Ze liet het vallen als het slotstuk van een late herfstsymfonie. "Ja meisje, ik hang het wel op!", gromde ik met een schuin oog op het achter haar liggende hindernissenparcours. Als volgende kwam haar jongere zusje binnenglijden met mijn vrouw in de voetsporen van haar kleindochters.